چالش یک تریلیون دلاری کربن زدایی

 

به گزارش گروه بین‌الملل مانا؛ "PAUL BENECKI" از مؤسسه Kongsberg  معتقد است صنعت حمل و نقل دریایی باید به جای انتخاب یک سوخت از سوخت‌های ترکیبی مانند آمونیاک، باتری‌های الکتریکی، سوخت کم‌سولفور، LNG، هیدروژن سبز، متانول و ... استفاده کند که آن هم حداقل یک تریلیون دلار برای جامعۀ دریایی هزینه در‌بر دارد.

بدین ترتیب انتخاب یک سوخت استاندارد به منظور کربن زدایی برای چرخه حمل و نقل دریایی گران تمام می‌شود به همین خاطر باید صنعت حمل و نقل دریایی در انتخاب سوخت آزاد باشد، اگرچه  ممکن است این فرمول با دیدگاه و نظرات کارشناسان تخصصی مربوط به سوخت همخوانی نداشته باشد.

وی در ادامه گفت: صاحبان کشتی به این باور دست یافته‌اند که دیگر کشتی‌ها با سوخت سنتی پاسخگوی نیاز امروزه نیستند و حتماً باید با انتخاب سوخت سازگار با محیط زیست سهمی در کاهش آلودگی ناشی از سوخت‌های ناقص کشتی‌ها داشته باشند.

 وی در ادامه خاطر نشان ساخت: البته این دیدگاه کارشناسی هم وجود دارد که شناور‌های جدیدی که با سوخت‌های کم کربن فعالیت می‌کنند ممکن است از بازدهی لازم برخوردار نباشند که در این زمینه هم  باید صنعت حمل و نقل دریایی یک دیدگاه مناسب برسد.

در همین راستا "Lars Kristian Moen" مدیر فروش مؤسسه Kongsberg یاد‌آور شد: بدون شک سوخت‌های جدید با فنّاوری‌های نوین باعث صرفه جویی در هزینه‌ها و بازگشت سرمایه می‌شود و در این ارتباط ساخت کشتی‌های خودران کاملاً اقتصادی و پاسخگوی نیاز‌های هر روز خواهد بود، اما فراموش نکنیم که هزینۀ کربن زدایی برای جامعۀ جهانی دریایی بسیار گران تمام خواهد شد.

به گفتۀ وی در حال حاضر حداقل حدود سه میلیون بشکه سوخت در حمل و نقل دریایی مصرف می‌شود که جایگزینی آن با سایر سوخت‌ها مسلماً هزینه بر خواهد بود، آن هم در شرایطی که زمینۀ تولید برخی از آن‌ها هنوز وجود ندارد.

به همین جهت باید حمایت‌های مالی برای دستیابی به کربن صفر درصد ادامه داشته باشد که خوشبختانه تا کنون ۲۰ بانک  برای پرداخت وام‌های حمایتی اعلام آمادگی کرده‌اند.

"سورن اسکو"  مدیرعامل Maersk  نیز در این زمینه تاکید کرد: شرایط اصلی برای دستیابی به سوخت کم کربن با استفاده از فنّاوری‌های نوین از اوایل سال ۲۰۲۳ آغاز خواهد شد تا بتوان به اهداف IMO در سال ۲۰۳۰ دست یافت اگرچه در حال حاضر تلاش‌هایی برای کربن زدایی صورت می‌گیرد، اما  کافی نیست و بیشتر به مراحل برنامه ریزی برمی‌گردد. جهان باید بداند فعالیت اصلی شرکت ها‌ی تامین سوخت در سال ۲۰۲۳ به نتیجه خواهد رسید. در این مدت شرکت‌ها به خوبی خواهند توانست با انجام تست‌های مربوط، انواع و اقسام  سوخت‌های مورد نیاز خود را انتخاب کنند.

در این میان اگرچه امروزه  فنّاوری اسکرابر نقش مهمی را در کاهش سولفور بازی می‌کند، اما ممکن است در آینده کم کم اسکرابر از گردش رقابت خارج شود که آن هم هزینه بر خواهد شد.

"Nick Confuorto" مدیرعامل OCEAN CR نیز  معتقد است: دیدگاه کارشناسانه‌ای که معتقد است انتخاب سوخت باید توسط کشتی‌ها اختیاری باشد دیدگاه بسیار مناسبی به نظر می‌رسد چرا‌که نباید کشتی‌ها را ملزم  به استفاده از یک نوع سوخت کرد، زیرا فنّاوری کشتی‌های آینده نیز متفاوت خواهد بود.

وی ادامه می‌دهد هدف، پاک کردن سوخت از انواع آلودگی‌ها است حال چه نوع سوختی انتخاب شود این موضوعی است  که باید شرکت‌های حمل و نقل دریایی با انواع تست‌ها و آزمایش‌ها به آن دست یابند.

وی در پایان می‌گوید: هنوز جامعه دریایی به این نتیجه نرسیده است که کدام سوخت جایگزین خواهد بود، اما اینکه گفته می‌شود حتماً یک نوع سوخت برای کربن زدایی باید انتخاب شود دیدگاهی است که باید مورد بحث و تجزیه و تحلیل زیادی قرار گیرد چراکه صاحبان کشتی باید  به مرور زمان به سوخت جایگزین دست یابند و سازگاری کشتی با سوخت جدید نیز بسیار اساسی و قابل توجه است.