چالش ۱۰ ساله حملونقل دریایی با قوانین کاهش گازهای گلخانه‌ای
ارزیابی کارشناسان و تحلیلگران از یک دهه اجرای قوانین مربوط به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای نشان می‌دهد که صنعت حمل و نقل و صنایع دریایی توانسته‌اند خود را با شرایط مربوط به اجرای آنها منطبق ساخته و به طور مسامت‌آمیز با آنها کنار بیایند.
کد خبر: ۹۰۴۲۱
به گزارش گروه بین‌الملل مانا؛ با توجه به اینکه یک دهه از زمان تصویب اولین مجموعه از قوانین مربوط به جلوگیری از انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌گذرد کارشناسان به ارزیابی اجرای قوانین از ۱۵ ژوئیه ۲۰۱۱ تا ژوئیه ۲۰۲۱ پرداخته و اقدامات صنعت حمل و نقل دریایی را مثبت و با عملکرد رو به جلو ارزیابی کردند.
بر اساس این گزارش "گریگوری دیویس" تحلیلگر ارشد دریایی در این زمینه معتقد است: تصویب مجموعه قوانین IMO به منظور کنترل سوخت کشتی‌ها و کاهش استفاده از سوخت فسیلی همچنین جلوگیری از آلاینده‌های زیست محیطی که به عنوان بخشی از قانون مارپول به شمار می‌رود بیانگر آن است که سرعت کار نظارتی در این مدت برای رسیدگی به کنترل انتشار گازهای گلخانه‌ای در چارچوب استراتژی IMO ادامه داشته و ذی‌نفعان دریایی با اتخاذ اقدامات کوتاه مدت و بلند مدت با هدف کاهش شدت کربن همۀ کشتی‌های موجود و کشتی‌هایی که قرار است ساخته شود، گام‌های مثبتی را در بر داشته‌اند.
وی یاد‌آور شد: برای حمایت از اجرای قوانین، دستورالعمل‌ها و اقدامات، خوشبختانه IMO دست به تشویق و حمایت جهت ظرفیت سازی زده و از طیف‌های وسیع پروژه‌های جهانی حمایت کرد که از جملۀ آنها می‌توان به پروژه‌های the IMO-Norway GreenVoyage۲۰۵۰، GMN project، IMO-Republic of Korea GHG SMART، GEF-UNP-IMO GloMEEP و. اشاره کرد. در این ارتباط شاخص‌ها و نتایج حاصله از اجرای قوانین نشان می‌دهد که حملونقل دریایی حرکت خود را در مسیر کربن‌زدایی تنظیم می‌کند اگرچه مسیری سخت و کار‌های بیشتری برای انجام وجود دارد، اما مشارکت جهانی ذی‌نفعان در اکثر کشور‌ها نشان می‌دهد که پایه‌های استوار و محکمی برای تحقق آرمان‌ها وجود دارد.
بر اساس این گزارش "جین ریورا" از کارشناسان محیط زیست دریایی نیز معتقد است موضوع کنترل آلودگی هوا و محیط زیست توسط کشتی‌ها از اوایل دهه ۱۹۷۰ میلادی در IMO مورد بحث و بررسی قرار گرفت و در این ارتباط در سال ۱۹۸۶، MEPC موافقت کرد موضوع آلودگی هوا را در برنامۀ کاری خود قرار دهد که مورد توجه کارشناسان و مدیران قرار گرفت و در سال ۱۹۹۱، IMO قطعنامه‌ای را درباره جلوگیری از آلودگی هوا توسط کشتی‌ها تصویب کرد.
وی ادامه داد: پروتکل کیوتو که در دسامبر ۱۹۹۷ تصویب شد چارچوبی را درباره تغییرات اقلیمی با تعهد سران کشور‌های صنعتی و ساحلی برای محدود کردن کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای تعیین کرد.
وی تاکید کرد: در ادامه این فعالیت‌ها در کنفرانس سالانۀ IMO که در سال ۱۹۹۵ برگزار شد، قانون مارپول و ضمیمۀ VI MARPOL تصویب شد که فصل جدیدی در زمینه مصرف بهینه و کارآیی انرژی را مورد توجه قرار داد.
در سال ۲۰۱۶، IMO سیستم جمع آوری اطلاعات اجباری را برای کشتی بالای ۵۰۰۰ GT پیگیری کرد و در سال ۲۰۱۹ به پایان رساند. در سال ۲۰۱۸، IMO استراتژی کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای را به تصویب اعضا رساند تا حمل و نقل و صنایع دریایی خود را برای کاهش کربن ۲۰۵۰ متقاعد کنند.
وی در پایان گفت: IMO در ژوئن ۲۰۲۱ اقدامات کوتاه مدتی را با هدف کاهش شدت کربن کشتی‌ها حداقل ۴۰ درصد تا سال ۲۰۳۰ در استراتژی اولیه لحاظ کرده و کشتی‌ها را بر اساس سوخت خالص و ناخالص درجه بندی کرد.
بدین ترتیب در مدت ۱۰ سال گذشته گام‌های مثبتی به منظور تحقق اهداف قانون ۲۰۲۰ از سوی مسئولان، مدیران خطوط کشتیرانی، مدیران بنادر و اپراتور‌های بندری برداشته شده است. در واقع حملونقل دریایی در این زمینه مجوز عبور برای حرکت در مسیر دست‌یابی به اهداف IMO را دریافت کرده است.
بر اساس این گزارش "گریگوری دیویس" تحلیلگر ارشد دریایی در این زمینه معتقد است: تصویب مجموعه قوانین IMO به منظور کنترل سوخت کشتی‌ها و کاهش استفاده از سوخت فسیلی همچنین جلوگیری از آلاینده‌های زیست محیطی که به عنوان بخشی از قانون مارپول به شمار می‌رود بیانگر آن است که سرعت کار نظارتی در این مدت برای رسیدگی به کنترل انتشار گازهای گلخانه‌ای در چارچوب استراتژی IMO ادامه داشته و ذی‌نفعان دریایی با اتخاذ اقدامات کوتاه مدت و بلند مدت با هدف کاهش شدت کربن همۀ کشتی‌های موجود و کشتی‌هایی که قرار است ساخته شود، گام‌های مثبتی را در بر داشته‌اند.
وی یاد‌آور شد: برای حمایت از اجرای قوانین، دستورالعمل‌ها و اقدامات، خوشبختانه IMO دست به تشویق و حمایت جهت ظرفیت سازی زده و از طیف‌های وسیع پروژه‌های جهانی حمایت کرد که از جملۀ آنها می‌توان به پروژه‌های the IMO-Norway GreenVoyage۲۰۵۰، GMN project، IMO-Republic of Korea GHG SMART، GEF-UNP-IMO GloMEEP و. اشاره کرد. در این ارتباط شاخص‌ها و نتایج حاصله از اجرای قوانین نشان می‌دهد که حملونقل دریایی حرکت خود را در مسیر کربن‌زدایی تنظیم می‌کند اگرچه مسیری سخت و کار‌های بیشتری برای انجام وجود دارد، اما مشارکت جهانی ذی‌نفعان در اکثر کشور‌ها نشان می‌دهد که پایه‌های استوار و محکمی برای تحقق آرمان‌ها وجود دارد.
بر اساس این گزارش "جین ریورا" از کارشناسان محیط زیست دریایی نیز معتقد است موضوع کنترل آلودگی هوا و محیط زیست توسط کشتی‌ها از اوایل دهه ۱۹۷۰ میلادی در IMO مورد بحث و بررسی قرار گرفت و در این ارتباط در سال ۱۹۸۶، MEPC موافقت کرد موضوع آلودگی هوا را در برنامۀ کاری خود قرار دهد که مورد توجه کارشناسان و مدیران قرار گرفت و در سال ۱۹۹۱، IMO قطعنامه‌ای را درباره جلوگیری از آلودگی هوا توسط کشتی‌ها تصویب کرد.
وی ادامه داد: پروتکل کیوتو که در دسامبر ۱۹۹۷ تصویب شد چارچوبی را درباره تغییرات اقلیمی با تعهد سران کشور‌های صنعتی و ساحلی برای محدود کردن کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای تعیین کرد.
وی تاکید کرد: در ادامه این فعالیت‌ها در کنفرانس سالانۀ IMO که در سال ۱۹۹۵ برگزار شد، قانون مارپول و ضمیمۀ VI MARPOL تصویب شد که فصل جدیدی در زمینه مصرف بهینه و کارآیی انرژی را مورد توجه قرار داد.
در سال ۲۰۱۶، IMO سیستم جمع آوری اطلاعات اجباری را برای کشتی بالای ۵۰۰۰ GT پیگیری کرد و در سال ۲۰۱۹ به پایان رساند. در سال ۲۰۱۸، IMO استراتژی کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای را به تصویب اعضا رساند تا حمل و نقل و صنایع دریایی خود را برای کاهش کربن ۲۰۵۰ متقاعد کنند.
وی در پایان گفت: IMO در ژوئن ۲۰۲۱ اقدامات کوتاه مدتی را با هدف کاهش شدت کربن کشتی‌ها حداقل ۴۰ درصد تا سال ۲۰۳۰ در استراتژی اولیه لحاظ کرده و کشتی‌ها را بر اساس سوخت خالص و ناخالص درجه بندی کرد.
بدین ترتیب در مدت ۱۰ سال گذشته گام‌های مثبتی به منظور تحقق اهداف قانون ۲۰۲۰ از سوی مسئولان، مدیران خطوط کشتیرانی، مدیران بنادر و اپراتور‌های بندری برداشته شده است. در واقع حملونقل دریایی در این زمینه مجوز عبور برای حرکت در مسیر دست‌یابی به اهداف IMO را دریافت کرده است.