هشدار قرمز برای اینترنت جهانی در دریای سرخ

به گزارش مانا، درگیری در خاورمیانه توجه تازه‌ای را به یکی از عمیق‌ترین آسیب‌پذیری‌های اینترنت جلب کرده است: دریای سرخ.

به نوشته وال‌استریت‌ژورنال، بیشتر ترافیک اینترنت بین اروپا و آسیای شرقی از طریق کابل‌های زیردریایی منتقل می‌شود که از تنگه باریک در انتهای جنوبی دریای سرخ عبور می‌کنند. این نقطه کلیدی مدت‌هاست که به دلیل ترافیک کشتیرانی شلوغ آن، خطراتی را برای زیرساخت‌های مخابراتی ایجاد کرده است، که احتمال برخورد تصادفی لنگرها به کابل‌ها را افزایش می‌دهد. حملات حوثی‌ها (انصارالله) این منطقه را خطرناک تر کرده است.

آخرین علامت هشدار در 24 فوریه رخ داد، زمانی که سرویس در برخی از بازارهای مربوط به سه کابل اینترنت زیردریایی که از این منطقه عبور می‌کردند به طور ناگهانی قطع شد. این قطعی‌ها به اندازه‌ای نبودند که ارتباطات هیچ کشوری را قطع کند، اما بلافاصله خدمات وب را در هند، پاکستان و بخش‌هایی از آفریقای شرقی بدتر کرد.

بلافاصله مشخص نشد که چه چیزی باعث این قطعی‌ها شده است. برخی از کارشناسان مخابرات به کشتی باری روبیمار اشاره کردند که پس از حمله حوثی‌ها در 18 فوریه توسط خدمه آن رها شد.

وزارت مخابرات یمن تحت کنترل حوثی‌ها در صنعا با صدور بیانیه‌ای مسئولیت خرابی کابل‌های زیردریایی را رد کرد و تکرار کرد که دولت مایل است همه کابل‌های مخابراتی زیردریایی را از هرگونه خطر احتمالی دور نگه دارد.

شرکت سیکام، که مالک یکی از خطوط آسیب دیده است، گفت که تعمیر آن مستلزم «مقدار مناسبی از هماهنگی لجستیکی» است، چیزی که دستیابی به آن با وجود ناآرامی‌های منطقه‌ای دشوار است.

فرو گفت: «تیم ما فکر می‌کند که ممکن است این کابل تحت تأثیر آسیب لنگر قرار گرفته باشد، اما این موضوع هنوز تأیید نشده است.»

بیشتر ترافیک داده‌های بین قاره‌ای اینترنت از طریق دریا منتقل می‌شود. ساخت کابل‌های زیردریایی می‌تواند ساده‌تر و کم هزینه‌تر از مسیرهای زمینی باشد، اما رفتن به زیر آب خطرات خاص خود را دارد.

داشتن مسیرهای جایگزین در اطراف مناطق شلوغ مانند دریای سرخ همیشه مهم بوده است، اگرچه شاید در مواقع درگیری پراهمیت‌تر شود.

چندین شرکت اینترنتی راه‌هایی را برای تنوع بخشیدن به ارتباطات خود بین اروپا، آفریقا و آسیا در نظر گرفته اند. به عنوان مثال، عبور از عربستان سعودی می‌تواند به طور کلی آب‌های اطراف یمن را دور بزند. اما بسیاری از تنظیم‌کننده‌های این کشور هزینه‌های بالایی را دریافت می‌کنند یا موانع دیگری را تحمیل می‌کنند که ماندن در مسیرهای آزمایش شده و واقعی را جذاب‌تر می‌کند.