سرمقاله اکونومیست: دکل‌ها را بغل کنید نه درخت‌ها را!

مانا: همانطور که در فصلنامه فنّاوری توضیح می‌­دهیم، گسترش و سبز کردن شبکه برق رسانی بسیار سخت و بسیار پرهزینه خواهد بود. در گزارش اخیر کمیسیون انتقال انرژی، که از سوی گروهی از کارشناسان جهانی تنظیم شده است، تقسیم هزینه‌ها را بین ظرفیت تولید جدید مورد نیاز برای تامین کافی برق پاک و سیستم‌های توزیع، انتقال و ذخیره‌سازی مورد نیاز برای مفید کردن این منبع هزینه تقریبی 45 به 55 درصد را نشان می ­دهد؛ 45 درصدی که بر روی شبکه‌ها و ذخیره‌سازی هزینه می شود، از الان تا اواسط قرن به حدود 1.1 تریلیون دلار در سال می‌رسد. برای مقایسه، اندیشکده بین­ دولتی آژانس بین‌المللی انرژی تخمین می‌زند که هزینه‌های جهانی در شبکه‌های برق در حال حاضر حدود 260 میلیارد دلار در سال است؛ این رقم بسیار کمتر از آنچه مورد نیاز است و به طور واضح، کمتر از سرمایه‌گذاری در بالادست صنایع نفت و گاز است.

علاوه بر سرمایه گذاری در پروژه های جدید، پروژه های موجود نیز باید تسریع و تسهیل شود. بسیاری از مواردی که نیازمند خطوط اتصال­اند، مانند خطوط انتقال جدید حیاتی، به دلیل تشریفات اداری به تأخیر می افتند. اصلاحات در قوانین برنامه ریزی باید ساخت زیرساخت‌های بزرگ و اغلب نامطلوب را آسان تر کند.

اگر قرار است این طرح‌ها کارساز باشند و این کار به‌طور مشروع انجام شود، در وهله اول باید اعتراض کمتری به ساخت‌وساز و توسعه وجود داشته باشد. این امر باعث می‌شود که سیاستمداران محافظه­ کارتر با قوانینی که برای ساده‌سازی امور طراحی شده‌اند، راحت‌تر به برنامه ­های خود برسند. ورود ظرفیت جدید حیاتی را تسریع خواهد کرد و با کاهش عدم اطمینان، هزینه سرمایه را کاهش می دهد.

یک راه رو به جلو، استفاده از مشوق ها است: شبکه‌های مدرن امکان بازارهای انرژی محلی بیشتری را فراهم می کنند. آنها، مثلاً، کاهش هزینه برق برای افرادی که یک مزرعه بادی در نزدیکی خود دارند، یا زمین آنها برای خطوط انتقال مورد نیاز است، امکان پذیرتر می­‌کنند. به نظر می رسد طرحی که به موجب آن برخی از کدهای پستی (منازل و اماکن) در انگلستان زمانی که بادهای توربین در نزدیکی قوی تر می شوند، قیمت برق پایین تری دارند. قیمت های متغیر هم می تواند به نفع مردم نزدیک به انرژی های تجدیدپذیر باشد و هم کارایی کلی شبکه را بهبود بخشد.

طراحی چنین مشوق هایی مهم خواهد بود. پژوهش­های انجام شده در آلمان نشان می دهد که وقتی صاحبان زمین پول دریافت می کنند، اما جامعه در کل پول نمی گیرد، مخالفت‌ها می تواند افزایش یابد. حتی زمانی که همه سهمی به دست می‌آورند، ممکن است اشتیاقی را در میان مردم برنینگیزد. پیشنهاد پول باعث می شود مردم نگران این امر باشند که آن­ها دقیقاً از چه چیزی دارند چشم می‌­پوشند. سایر مطالعات در اروپا نشان می دهد که ارتباطات واضح در مورد کربن زدایی یک پروژه به گونه ای طراحی شده است که کارها را به گونه ای انجام دهد که پیشنهاد پول نقد نمی ­تواند آن طور که باید و شاید انجام دهد. این امر تنها موضوع را بغرنج ­تر می­‌کند: شدیدترین اعتراضات به ساخت­ و­ساز اغلب به نام محیط زیست و کسانی مطرح می‌شود که مشتاق آینده ای سبزتر هستند. ممکن است آنها بگویند که این خط افق باید حفظ شود، یا این که مثلاً این جنگل آنقدر قدیمی است که نمی‌تواند سقوط کند، یا کوچگاه درناها به خودی خود بسیار مهم است.

اما تغییر اقلیم مشکل ابعاد متفاوتی از تقریباً سایر نگرانی‌های زیست محیطی و از نوعی متفاوت است. این که این موضوع بیشتر از سوی افراد دارای ذهنیت محیط زیستی توجه جهانیان را برانگیخته است، به خاطر اعتبار جنبش است، اما نمی‌توان آن را صرفاً با ارزش‌های اصلی محیط­ زیست‌گرایی کلاسیک مقایسه کرد. کسانی که بیش از همه مشتاق دستیابی به انتقال انرژی هستند باید بپذیرند که ساخت ­وساز بیشتر عملی‌­ترین اقدام است.

این رشد اقتصادی است که ساخت خطوط انتقال جدید، تأسیسات برق تجدیدپذیر در مقیاس گیگاوات و در واقع معادنی را ممکن می‌سازد که مواد معدنی مورد نیاز این مواد از آنها تأمین می‌شود. شیطانی جلوه دادن آن، همانطور که برخی از طرفداران محیط زیست بر آن اقدام می ­کنند، به معنای قرار دادن جهان در معرض تغییرات آب و هوایی بیشتر است، نه کمتر. بسیاری از سیاستمدارانی که به محیط زیست فکر می‌کنند اکنون به «شغل سبز»ی می‌بالند که سیاست‌هایشان به همراه خواهد داشت. جستجوی مشاغل بیشتر تنها در چارچوب رشد اقتصادی مستمری است که آنها ممکن می‌سازند.

کسانی که معتقدند هیچ راهی برای متوقف کردن تغییرات اقلیمی از طریق رشد و توسعه وجود ندارد، به نقل قول از آلبرت انیشتین علاقه دارند که «ما نمی‌توانیم مشکلات خود را با همان تفکری حل کنیم که در زمان ایجاد آنها استفاده می‌کردیم». این نقل قول دو مشکل دارد: یکی اینکه هیچ مدرکی وجود ندارد که انیشتین واقعاً آن را گفته است؛ دوم اینکه تغییر طرز تفکر جهان، فرد به فرد، کاری بلندپروازانه‌تر از تغییر روش‌هایی است که جهان از طریق آن نیروی الکتریسیته خود را تولید و توزیع می‌کند.

اگر انتقال انرژی با عادات ذهنی­ ای قابل دستیابی نباشد که از قبل موجود است، به سختی می توان آن را قابل دستیابی دید. برای برخی از کسانی که خود را "سبز" می‌بینند، این موضوع ممکن است به ناامیدی منجر شود، اما برای کسانی که می‌خواهند انسان‌ها در سیاره‌ای که می‌توانند از آن مراقبت کنند، شکوفا شوند، ایده محیط‌ زیست‌ای­ که به ساختن می­ پردازد باید فراخوانی برای اقدام باشد.