مجتبی ذوالجودی در گفتگو با خبرنگار مانا اظهار داشت: براساس پیگیریهای صورت گرفته توسط سازمان حفاظت محیط زیست، سال آینده ایران میزان کنوانسیون تهران به عنوان تنها کنوانسیون بینالمللی حفاظت از دریای خزر خواهد بود.
معاون محیط زیست دریایی و تالاب های سازمان حفاظت محیط زیست، برگزاری این کنوانسیون در تهران را برای کشور ما بسیار حائز اهمیت دانست و گفت: دبیرخانه این کنوانسیون که در ژنو مستقر است نیز پیگیر اقدامات لازم برای برگزاری این کنوانسیون در ایران طی سال آینده است.
معاون محیط زیست دریایی و تالابهای سازمان حفاظت محیط زیست با اشاره به همکاری و نقش مهم وزارت خارجه در برگزاری این کنوانسیون، بیان داشت: این اجلاس در سطح وزاری محیط زیست کشورهای حاشیه دریای خزر برگزار خواهد شد.
این مقام مسئول در سازمان حفاظت محیط زیست، بیان داشت: با برنامه ریزیهای صورت گرفته تلاش خواهیم کرد به تمام طرحهای به امضا رسیده در خصوص حفاظت از دریای خزر جامع عمل بپوشانیم.
ذوالجودی، رفع آلودگیهای دریای خزر، حفاظت از فوک خزری و حفاظت از ماهیان خاویاری را از جمله مهمترین مواردی دانست که از سوی دولت جمهوری اسلامی ایران در کنوانسیون تهران به منظور حفاظت از محیط زیست دریای خزر مطرح و پیگیری خواهد شد.
به دلیل افزایش فعالیتهای اکتشاف و استخراج نفت و گاز، کاهش منابع آبزی به خصوص ماهی خاویاری که در رده گونههای در حال انقراض قرار گرفته بودند و منجر به کاهش خاویار به عنوان یک منبع ارز خارجی شده بود، تخریب زیستگاهها و همینطور ورود گونههای غیربومی، باعث شد پنج کشور حاشیه دریا خزر به فکر همکاری برای رفع این بحرانها باشند.
کشورهای ایران، آذربایجان، ترکمنستان، قزاقستان و روسیه با حمایت مالی برخی سازمانهای بینالمللی به طور خاص سازمان ملل، برای حفاظت از دریا شروع به همکاری با یکدیگر کردند. این اتفاق باعث شد تا در سال ۱۳۷۷ برای جلوگیری از تخریب بیشتر محیط زیست خزر، مجموعه فعالیتهایی انجام شد و در نهایت برنامه محیط زیست دریای خزر یا (caspian enviroment program) CEP شکل گرفت.
برنامه محیط زیست دریای خزر مجموعه اقداماتی برای ارتقا کیفی محیط زیست خزر بود که باید توسط خود کشورها انجام شود. CEP باعث شد تا این کشورها تشویق شوند یک چارچوب حقوقی تنظیم کنند. در نتیجه کنوانسیون حفاظت از محیط زیست دریایی دریای خزر شکل گرفت.
این کنوانسیون در آبان ماه سال ۱۳۸۲ در تهران به امضا رسید و به همین خاطر به اسم کنوانسیون تهران معروف شد. براساس مفاد کنوانسیون ۹۰ روز بعد از اینکه آخرین کشور کنوانسیون را در مجلس خود به تصویب رساند، لازم الاجرا میشود. این اتفاق در ۲۱ مرداد ماه ۱۳۸۵ رخ داد و پس از آن کنوانسیون تهران لازم الاجرا شد.