به گزارش مانا به نقل از نشریه اکونومیست در آستانه برگزاری کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد در مصرسرمقاله این هفته خود را با عنوان " با ۱.۵ درجه سانتی گراد خداحافظی کنید" به گرمایش جهانی و ناکامی جهان در کنترل آن پرداخته است. در سرمقاله شماره ۵ نوامبر آمده است که سیاست گذاران باید اول واقع بین بوده و به اشتباهات خود در این زمینه اعتراف کنند سپس راه‌های رادیکال‌تری را برای خنک کردن زمین در نظر بگیرند.
سال ۲۰۱۵ بود که وزیر امور خارجه جزایر مارشال اعلام کرد که پذیرش اینکه دمای متوسط جهان ممکن است بیش از ۱.۵ درجه سانتیگراد افزایش یابد، به معنای امضای "حکم مرگ" کشور‌های کوچک و پستی مانند کشور او است. در کمال تعجب، در آن سال بزرگانی که در کنفرانس تغییرات اقلیمی پاریس، درست مانند کنفرانسی که هفته آینده در مصر آغاز می‌شود، با هم ملاقات کردند و استدلال او را پذیرفتند.
آن‌ها هدف محدود کردن گرمایش زمین به حدود ۱.۵ درجه سانتیگراد را در توافقنامه پاریس، که به دنبال هماهنگ کردن تلاش‌های ملی برای مهار انتشار گازهای گلخانه‌ای بود، تثبیت کردند.
با این حال، همان کشور‌هایی که توافقنامه پاریس را امضا کردند، انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را به اندازه کافی کاهش نداده‌اند تا به اهداف آن برسند و در واقع انتشارات جهانی هنوز در حال رشد است.
جهان در حال حاضر حدود ۱.۲ درجه سانتیگراد گرمتر از دوران ماقبل صنعتی است. با توجه به تأثیر پایدار گازهای گلخانه‌ای و عدم امکان توقف یک شبه انتشار، هیچ راهی وجود ندارد که زمین بتواند از افزایش دمای بیش از ۱.۵ درجه سانتیگراد جلوگیری کند. هنوز هم این امید وجود دارد که افزایش بیش از حد ممکن است خیلی بزرگ نباشد، و ممکن است فقط موقتی باشد، اما حتی این احتمالات تسلی‌دهنده نیز به مرور کمتر می‌شوند.
عواقب ناکامی جهان در مهار انتشار گازهای گلخانه‌ای فاجعه بار است. بلایای مرتبط با آب و هوا در حال گسترش هستند، از پاکستان، که بیشتر آن توسط باران‌های موسمی شدید تابستان امسال ویران شد، تا فلوریدا، که در سپتامبر مرگبارترین توفان خود را از سال ۱۹۳۵ تجربه کرد.
حتی اتفاقات کمتر مرگبار آب و هوا، مانند موج گرمای فوق العاده تابستان امسال در اروپا، صدمات اقتصادی عظیمی وارد می‌کند، مانع حمل و نقل می‌شود، زیرساخت‌ها را خراب می‌کند و بهره وری را کاهش می‌دهد.
وقت آن است که واقع بین باشید
پاسخ به همه این‌ها باید با دوزی از واقع گرایی همراه باشد. بسیاری از فعالان تمایلی به اعتراف به اینکه ۱.۵ درجه سانتیگراد یک هدف گمشده است، ندارند. اما عدم اعتراف باعث طولانی شدن اشتباهات پاریس می‌شود، جایی که دولت‌های جهان یک هدف بسیار بزرگ را بدون هیچ برنامه قابل قبولی برای رسیدن به آن اتخاذ کردند. نمایندگانی که در مصر گرد هم می‌آیند باید عملگراتر باشند و با برخی از حقایق سخت روبه‌رو شوند.
اول، کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای به پول بسیار بیشتری نیاز دارد. به طور کلی، سرمایه گذاری جهانی در انرژی پاک باید از یک تریلیون دلار در سال، سه برابر شده و در کشور‌های در حال توسعه متمرکز شود جایی که بیشتر انتشار گازهای گلخانه‌ای امروزی را تولید می‌کنند. ساخت و راه‌اندازی انرژی خورشیدی و بادی می‌تواند ارزان‌تر از انواع آلاینده باشد، اما شبکه‌ها برای مقابله با متناوب بودن خورشید و باد نیاز به بازسازی دارند.
اعطای وام و کمک‌های اعطایی از سوی کشور‌های ثروتمند ضروری و یک الزام اخلاقی است. با این حال، مبالغ مورد نیاز بسیار بیشتر از آن چیزی است که ممکن است از سوی کمک‌کنندگان غربی یا سازمان‌های چندجانبه مانند بانک جهانی داده شود.
بنابراین، دولت‌ها در کشور‌های در حال توسعه، به ویژه کشور‌های با درآمد متوسط، باید با کشور‌های ثروتمند برای تشویق و ساز و برگ دادن سرمایه گذاری خصوصی همکاری کنند. هر دو طرف باید کار‌هایی را انجام دهند که دوست ندارند، اما اگر انجام ندهند جهان پخته خواهد شد.
دومین حقیقت تلخ این است که سوخت‌های فسیلی یک شبه حذف نمی‌شوند. اروپا در پی از دست دادن دسترسی به منابع روسیه، در حال تلاش برای ایجاد تسهیلات وارداتی برای گاز طبیعی است، دقیقاً به این دلیل که نمی‌تواند جایگزین فوری پیدا کند. برای برخی از کشور‌های فقیرتر، سرمایه‌گذاری در گاز، همراه با انرژی‌های تجدیدپذیر، هنوز ضروری است: کمک به شهروندان بیشتر برای دریافت برق، یک الزام اخلاقی نیز هست.
حقیقت سوم این است که، چون ۱.۵ درجه سانتیگراد از دست خواهد رفت، باید تلاش بیشتری برای انطباق با تغییرات اقلیمی صورت گیرد. سازگاری همیشه فرزند خوانده نادیده گرفته شده سیاست آب و هوایی بوده است که مورد بی اعتمادی فعالان این حوزه است، زیرا آنان سازگاری را به عنوان عاملی برای انحراف از کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای یا بدتر از آن، بهانه‌ای برای عدم کاهش می‌دانند. اما مهم نیست که چه اتفاقی می‌افتد، جهان اکنون با سیل، خشکسالی، توفان و آتش سوزی‌های جنگلی بیشتری مواجه است. برای کشور‌های در حال توسعه و همچنین برای کشور‌های ثروتمند، آماده شدن برای این مصیبت‌ها مسئله مرگ و زندگی است.
اکونومیست استدلال می‌کند بسیاری از انطباق‌ها مقرون به صرفه است. این می‌تواند به سادگی ارائه گونه‌های سخت تری از محصولات کشاورزی به کشاورزان و ارسال هشدار‌های توفان به مردم در راه آسیب باشد.
بهتر از آن، چنین اقداماتی مزایای بیشتری از کمک به مردم برای مقابله با تغییرات آب و هوایی دارد. این حوزه‌ای است که حتی کمک‌های اندک از سوی کشور‌های ثروتمند می‌تواند تأثیر زیادی داشته باشد. با این حال، آن‌ها پولی را که برای کمک به فقیرترین افراد قول داده‌اند، پرداخت نمی‌کنند. این ناعادلانه است: چرا کشاورزان فقیر آفریقا، که تقریباً هیچ کاری برای ایجاد تغییرات آب و هوایی انجام نداده‌اند، باید رها شوند و رنج ببرند؟ اگر جهان ثروتمند اجازه دهد که گرمایش جهانی کشور‌های شکننده را ویران کند، ناگزیر بهای کمبود غذا و افزایش پناهندگان را خواهد پرداخت.
خنکش کن!
در نهایت، با اعتراف به این که سیاره به طور خطرناکی گرم خواهد شد، سیاست‌گذاران باید راه‌های رادیکال‌تری را برای خنک کردن آن در نظر بگیرند. فنّاوری‌های مکش دی اکسید کربن از جو، که اکنون در مراحل ابتدایی است، نیاز به توجه زیادی دارد. همینطور "ژئومهندسی خورشیدی" که مانع از ورود نور خورشید می‌شود. هر دو مورد بی اعتمادی فعالان آب و هوا هستند، اولی به عنوان یک وعده دروغین، دومی به عنوان یک تهدید ترسناک. در زمینه ژئومهندسی خورشیدی، مردم حق دارند نگران باشند. ممکن است خطرناک و کنترل کردن آن بسیار سخت باشد. اما دنیای همیشه داغ هم به همین اندازه خطرناک خواهد بود. نمایندگان در مصر باید آن را در نظر بگیرند.
افزایش بیش از ۱.۵ درجه سانتیگراد، سیاره را نابود نمی‌کند. اما این برای برخی از مردم، شیوه‌های زندگی، اکوسیستم‌ها، حتی کشور‌ها حکم مرگ را دارد. اینکه اجازه دهیم لحظه‌ها بگذرند بدون تفکر سخت در مورد اینکه چگونه جهان را در مسیر بهتری قرار دهیم به معنای امضای حکم مرگ بیشتر است.
سال ۲۰۱۵ بود که وزیر امور خارجه جزایر مارشال اعلام کرد که پذیرش اینکه دمای متوسط جهان ممکن است بیش از ۱.۵ درجه سانتیگراد افزایش یابد، به معنای امضای "حکم مرگ" کشور‌های کوچک و پستی مانند کشور او است. در کمال تعجب، در آن سال بزرگانی که در کنفرانس تغییرات اقلیمی پاریس، درست مانند کنفرانسی که هفته آینده در مصر آغاز می‌شود، با هم ملاقات کردند و استدلال او را پذیرفتند.
آن‌ها هدف محدود کردن گرمایش زمین به حدود ۱.۵ درجه سانتیگراد را در توافقنامه پاریس، که به دنبال هماهنگ کردن تلاش‌های ملی برای مهار انتشار گازهای گلخانه‌ای بود، تثبیت کردند.
با این حال، همان کشور‌هایی که توافقنامه پاریس را امضا کردند، انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را به اندازه کافی کاهش نداده‌اند تا به اهداف آن برسند و در واقع انتشارات جهانی هنوز در حال رشد است.
جهان در حال حاضر حدود ۱.۲ درجه سانتیگراد گرمتر از دوران ماقبل صنعتی است. با توجه به تأثیر پایدار گازهای گلخانه‌ای و عدم امکان توقف یک شبه انتشار، هیچ راهی وجود ندارد که زمین بتواند از افزایش دمای بیش از ۱.۵ درجه سانتیگراد جلوگیری کند. هنوز هم این امید وجود دارد که افزایش بیش از حد ممکن است خیلی بزرگ نباشد، و ممکن است فقط موقتی باشد، اما حتی این احتمالات تسلی‌دهنده نیز به مرور کمتر می‌شوند.
عواقب ناکامی جهان در مهار انتشار گازهای گلخانه‌ای فاجعه بار است. بلایای مرتبط با آب و هوا در حال گسترش هستند، از پاکستان، که بیشتر آن توسط باران‌های موسمی شدید تابستان امسال ویران شد، تا فلوریدا، که در سپتامبر مرگبارترین توفان خود را از سال ۱۹۳۵ تجربه کرد.
حتی اتفاقات کمتر مرگبار آب و هوا، مانند موج گرمای فوق العاده تابستان امسال در اروپا، صدمات اقتصادی عظیمی وارد می‌کند، مانع حمل و نقل می‌شود، زیرساخت‌ها را خراب می‌کند و بهره وری را کاهش می‌دهد.
وقت آن است که واقع بین باشید
پاسخ به همه این‌ها باید با دوزی از واقع گرایی همراه باشد. بسیاری از فعالان تمایلی به اعتراف به اینکه ۱.۵ درجه سانتیگراد یک هدف گمشده است، ندارند. اما عدم اعتراف باعث طولانی شدن اشتباهات پاریس می‌شود، جایی که دولت‌های جهان یک هدف بسیار بزرگ را بدون هیچ برنامه قابل قبولی برای رسیدن به آن اتخاذ کردند. نمایندگانی که در مصر گرد هم می‌آیند باید عملگراتر باشند و با برخی از حقایق سخت روبه‌رو شوند.
اول، کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای به پول بسیار بیشتری نیاز دارد. به طور کلی، سرمایه گذاری جهانی در انرژی پاک باید از یک تریلیون دلار در سال، سه برابر شده و در کشور‌های در حال توسعه متمرکز شود جایی که بیشتر انتشار گازهای گلخانه‌ای امروزی را تولید می‌کنند. ساخت و راه‌اندازی انرژی خورشیدی و بادی می‌تواند ارزان‌تر از انواع آلاینده باشد، اما شبکه‌ها برای مقابله با متناوب بودن خورشید و باد نیاز به بازسازی دارند.
اعطای وام و کمک‌های اعطایی از سوی کشور‌های ثروتمند ضروری و یک الزام اخلاقی است. با این حال، مبالغ مورد نیاز بسیار بیشتر از آن چیزی است که ممکن است از سوی کمک‌کنندگان غربی یا سازمان‌های چندجانبه مانند بانک جهانی داده شود.
بنابراین، دولت‌ها در کشور‌های در حال توسعه، به ویژه کشور‌های با درآمد متوسط، باید با کشور‌های ثروتمند برای تشویق و ساز و برگ دادن سرمایه گذاری خصوصی همکاری کنند. هر دو طرف باید کار‌هایی را انجام دهند که دوست ندارند، اما اگر انجام ندهند جهان پخته خواهد شد.
دومین حقیقت تلخ این است که سوخت‌های فسیلی یک شبه حذف نمی‌شوند. اروپا در پی از دست دادن دسترسی به منابع روسیه، در حال تلاش برای ایجاد تسهیلات وارداتی برای گاز طبیعی است، دقیقاً به این دلیل که نمی‌تواند جایگزین فوری پیدا کند. برای برخی از کشور‌های فقیرتر، سرمایه‌گذاری در گاز، همراه با انرژی‌های تجدیدپذیر، هنوز ضروری است: کمک به شهروندان بیشتر برای دریافت برق، یک الزام اخلاقی نیز هست.
حقیقت سوم این است که، چون ۱.۵ درجه سانتیگراد از دست خواهد رفت، باید تلاش بیشتری برای انطباق با تغییرات اقلیمی صورت گیرد. سازگاری همیشه فرزند خوانده نادیده گرفته شده سیاست آب و هوایی بوده است که مورد بی اعتمادی فعالان این حوزه است، زیرا آنان سازگاری را به عنوان عاملی برای انحراف از کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای یا بدتر از آن، بهانه‌ای برای عدم کاهش می‌دانند. اما مهم نیست که چه اتفاقی می‌افتد، جهان اکنون با سیل، خشکسالی، توفان و آتش سوزی‌های جنگلی بیشتری مواجه است. برای کشور‌های در حال توسعه و همچنین برای کشور‌های ثروتمند، آماده شدن برای این مصیبت‌ها مسئله مرگ و زندگی است.
اکونومیست استدلال می‌کند بسیاری از انطباق‌ها مقرون به صرفه است. این می‌تواند به سادگی ارائه گونه‌های سخت تری از محصولات کشاورزی به کشاورزان و ارسال هشدار‌های توفان به مردم در راه آسیب باشد.
بهتر از آن، چنین اقداماتی مزایای بیشتری از کمک به مردم برای مقابله با تغییرات آب و هوایی دارد. این حوزه‌ای است که حتی کمک‌های اندک از سوی کشور‌های ثروتمند می‌تواند تأثیر زیادی داشته باشد. با این حال، آن‌ها پولی را که برای کمک به فقیرترین افراد قول داده‌اند، پرداخت نمی‌کنند. این ناعادلانه است: چرا کشاورزان فقیر آفریقا، که تقریباً هیچ کاری برای ایجاد تغییرات آب و هوایی انجام نداده‌اند، باید رها شوند و رنج ببرند؟ اگر جهان ثروتمند اجازه دهد که گرمایش جهانی کشور‌های شکننده را ویران کند، ناگزیر بهای کمبود غذا و افزایش پناهندگان را خواهد پرداخت.
خنکش کن!
در نهایت، با اعتراف به این که سیاره به طور خطرناکی گرم خواهد شد، سیاست‌گذاران باید راه‌های رادیکال‌تری را برای خنک کردن آن در نظر بگیرند. فنّاوری‌های مکش دی اکسید کربن از جو، که اکنون در مراحل ابتدایی است، نیاز به توجه زیادی دارد. همینطور "ژئومهندسی خورشیدی" که مانع از ورود نور خورشید می‌شود. هر دو مورد بی اعتمادی فعالان آب و هوا هستند، اولی به عنوان یک وعده دروغین، دومی به عنوان یک تهدید ترسناک. در زمینه ژئومهندسی خورشیدی، مردم حق دارند نگران باشند. ممکن است خطرناک و کنترل کردن آن بسیار سخت باشد. اما دنیای همیشه داغ هم به همین اندازه خطرناک خواهد بود. نمایندگان در مصر باید آن را در نظر بگیرند.
افزایش بیش از ۱.۵ درجه سانتیگراد، سیاره را نابود نمی‌کند. اما این برای برخی از مردم، شیوه‌های زندگی، اکوسیستم‌ها، حتی کشور‌ها حکم مرگ را دارد. اینکه اجازه دهیم لحظه‌ها بگذرند بدون تفکر سخت در مورد اینکه چگونه جهان را در مسیر بهتری قرار دهیم به معنای امضای حکم مرگ بیشتر است.
