چکاندن دیریا در چشم

به گزارش مانا، سرعت تحولات فرهنگ ایرانی به واسطه توسعه شتابان، بسیاری از عناصر میراث فرهنگی در این سرچشمه‌های فرهنگی را به عرصه فراموشی سپرده است، به همین دلیل نقش مؤلفان و محققان فرهنگی محلی همانند کنشگران نجات­بخشی است که در میانه غفلت سیستماتیک مردم و نهاد‌ها از ارزش میراث تاریخی­شان، آن‌ها را ثبت کرده و گاه تذکری به مردم برای هوشیار شدن نیز بدهند. نوشتار‌های محققانه حول حوزه‌های فرهنگی خاص مانند آنچه در این کتاب درباره حوزه فرهنگی هرمزگان شاهد هستیم را از دو سطح باید مد نظر قرار داد: سطح اول، سطح محلی و خواص آنهاست که ما را با شیوه‌های زیست اجتماعی در قلمرو جغرافیای فرهنگی هرمزگان آشنا می­کند و بخشی از روح خلاقه مردم آنجا برای معنابخشی به زندگی را به ما نشان می­دهد.

سطح دوم، سطح کلان است، سطحی که می‌­توان آن را از یک سو در قلمرو فهم پهنه فرهنگی ایران بزرگ دید و در این اجتماع فرهنگ­‌های هرمزگان را به­ مثابه یکی از سرچشمه‌های فرهنگی ایران بزرگ دانست و فهمید، از سوی دیگر در سطح کلان انسانی، حوزه فرهنگی هرمزگان بخشی از ذخیره جهان انسانی در طی تاریخ خودش است. این مردم نیز همانند هر فرهنگ دیگری در جهان نمایانگر خلاقیت انسان­ها برای امکان­پذیر کردن زندگی جمعی و معنابخشی بدان هستند. هر چند در ایران امروز ما، هنوز مفروضات سیاست­گذاری‌­های فرهنگی و حتی حوزه فرهنگ عمومی رسمی توجه چندانی به ارزشمندی و غنای حوزه‌های فرهنگی خاص ندارد، ولی در کنار توجه محققان متواضعی که به صورت خویش­‌فرما به سنت‌های فرهنگی پرداخته‌­اند، حرکت امیدبخش در میانه مردم و نسل­های جدید را می­‌توان دید که برای هویت فرهنگی­‌شان متوجه ذخیره­‌های تاریخی جامعه خودشان شده‌­اند و به ­نوعی تلاش برای بازسازی و بازخوانی آن‌ها را شروع کردند. در هم­افزایی ناشی از فعالیت فکری فرهنگی محققان خویش‌­فرما و مردم علاقه‌مند به میراث فرهنگی تاریخی­شان، شاهد نوعی انرژی جمعی برای ارتقا و توسعه فرهنگی محلی هستیم که در این میانه، ضرورت درکی عمیق از فرهنگ گذشته و امروز بسیار اهمیت پیدا می‌کند؛ درکی که بتواند ناقل و مترجم امانتداری از فرهنگ گذشته برای مخاطبان امروز باشد.