فعالیت 43 درصد آب شیرین کن های جهان در خلیج فارس

مدیر کل دفتر آلودگی های معاونت محیط زیست دریایی سازمان حفاظت محیط زیست در گفتگو با خبرنگار مانا اظهار داشت: بر اساس داده ها و اطلاعات آماری، مقادیر آب شیرین در دسترس، نسبت به دهه های گذشته، به شدت کاهش یافته و روند کاهشی آن ادامه دارد.

ضیاء الدین الماسی ادامه داد: ایران از جمله کشورهایی است که با تنش اقتصادی و فیزیکی آب مواجه است، همچنین این امر گریبانگیر سایر کشورهای حوزه خلیج فارس و دریای عمان شده است.

الماسی گفت: در میان کشورهای منطقه، کویت و قطر، بیش از 90 درصد آب شیرین خود را از سامانه های نمک زدایی آب دریا تأمین می کنند.

وی افزود: همچنین امارات متحده عربی، حدود 80 درصد و بحرین و عمان و عربستان سعودی در رتبه های بعدی قرار دارند.

مدیر کل دفتر آلودگی های معاونت محیط زیست دریایی سازمان حفاظت محیط زیست تاکید کرد: ایران کمترین میزان شیرین سازی آب دریا برای تأمین آب شیرین مورد نیاز خود را داراست.

وی خاطرنشان کرد: حدود 43 درصد آب شیرین کن های جهان در خلیج فارس ایجاد شده اند که نزدیک به 30 درصد آنها دارای فناوری اسمز معکوس اند.

این مقام مسئول در سازمان حفاظت محیط زیست یادآور شد: غالب آب شیرین کن های فعال در ایران مبتنی بر فناوری اسمز معکوس هستند.

به گفته الماسی در فناوری نمک زدایی به شیوه ی اسمز معکوس، به عنوان یک شیوه ی کمتر مضر، تقریباً از هر سه متر مکعب آب برداشت شده از دریا، یک متر مکعب آن شیرین سازی می شود.

وی افزود: دو متر مکعب آب بسیار شورتر و بعضاً به همراه ترکیبات شیمیایی و در مواردی فلزات سنگین که در فرایند شیرین سازی آب بکار برده می شود، به دریا بازگردانده می شود.

وی یادآور شد: برگشت تلخاب آب شیرین کن ها به محیط دریا در محدوده تخلیه، واجد اثرات منفی بر محیط زیست است.

مدیر کل دفتر آلودگی های معاونت محیط زیست دریایی سازمان حفاظت محیط زیست خاطرنشان کرد: اثر بر جمعیت و تنوع گونه ای جانداران، اثر بر منابع شیلاتی و اثر خورندگی بر تأسیسات انسان ساخت از جمله مضرات این امر است.

الماسی تصریح کرد: بر این اساس و با توجه به ضرورت تأمین آب شیرین و روند اجتناب ناپذیر افزایش سامانه های نمک زدا باید مواردی در این راستا مورد توجه قرار گیرد.

به گفته وی، تدوین یک طرح جامع آینده نگر برای پیش بینی مقادیر تأمین آب شیرین توسط سامانه های نمک زدا در آینده، تعداد این سامانه ها، موقعیت تقریبی آنها و جمعیت و فعالیت تحت پوشش آنها و فناوری مورد استفاده باید مورد توجه واقع شود.

این مقام مسئول در سازمان حفاظت محیط زیست خاطرنشان کرد: چنین طرحی باید مورد توافق دستگاههای ذیربط از جمله وزارت نیرو و سازمان حفاظت محیط زیست باشد.

وی بر لزوم افزایش دقت علمی در مطالعات ارزیابی پیامدهای محیط زیستی استقرار تأسیسات آب شیرین کن در سواحل توسط مجریان طرح ها و بررسی آنها از سوی سازمان حفاظت محیط زیست تاکید کرد.

الماسی خاطرنشان کرد: پشتیبانی و توسعه فناوری های به روز کمتر آلاینده، از جمله شیوه های تلفیقی و استفاده از انرژی های تجدید پذیر در شیرین سازی آب دریا باید مورد توجه قرار گیرد.

مدیر کل دفتر آلوددگی های معاونت محیط زیست دریایی سازمان حفاظت محیط زیست اظهار داشت: همچنین پشتیبانی از گسترش پژوهش های زیست محیطی دریا در این راستا بسیار حائز اهمیت است.

وی گفت: در این راستا محاسبه اقتصادی هزینه های زیست محیطی در قیمت تمام شده آب شیرین شده توسط سامانه های نمک زدا باید انجام شود.

الماسی در پایان بیان کرد: مدیریت منابع آبهای شیرین سرزمینی باعث می شود تا کمتر به سوی استفاده از آب شیرین کن ها در استان های ساحلی کشور باشیم و به این ترتیب محیط زیست دریایی را بیش از پیش نسبت به بروز آلودگی ها حفاظت کنیم.