تدوین دستورالعمل استقرار آب شیرین کُن‌ها در خلیج فارس و دریای عمان

داوود میرشکار در گفتگو با خبرنگار مانا اظهار داشت: دستورالعمل استقرار آب شیرین کن‌ها از سوی سازمان حفاظت محیط زیست در سواحل خلیج فارس و دریای عمان تدوین شده  و در حال نهایی شدن است.

مدیرکل دفتر حفاظت از زیست بوم‌‎های دریایی و سواحل دریایی سازمان محیط ‌زیست، ادامه داد: این دستورالعمل در استان های بوشهر و هرمزگان نهایی شده و تا پایان امسال در استان‌های سیستان و بلوچستان و هرمزگان نهایی می‌شود.

این مقام مسئول در سازمان حفاظت محیط زیست، تاکید کرد: صنعتي شدن جهان، رشد جمعيت و توسعه شهرنشيني در مناطق ساحلي و در مجاورت پيکره‌هاي آبي، افزايش نیاز به منابع پایدار آب شیرین در این مناطق را به دنبال داشته و این موضوع بهره برداری بیشتر از ظرفیت محدود منابع آب شیرین موجود در خشکی را سبب شده و عملاً فشار زیادی را به این منابع وارد ساخته است.

به گفته وی، احداث سدهای بیشمار روی رودخانه‌ها عملاً باعث خشک شدن بستر رودها در بسیاری از اوقات سال شده و روند دراز مدت خشکی دریاچه‌ها و باتلاقهای پایین دست این رودخانه ها را به دنبال داشته است.

میرشکار تصریح کرد: در این میان تولید و استحصال آب از سایر منابع موجود اعم از تصفیه فاضلاب تولیدی و نمک‌زدایی آب‌های شور به طور خاص مورد توجه قرار گرفته و گمان می‌رود طی سالیان آتی بتوان از آب شیرین‌ کُن‌های دریایی به عنوان راه حلی پایدار برای رفع نیازهای رو به رشد شهری، صنعت و شاید کشاورزی نواحی مجاور دریاها و اقیانوسها استفاده کرد.

وی با اشاره به اینکه کشور ما دارای اقلیم خشک و نیمه خشک است و با تشدید پدیدۀ خشکسالی در سال‌های اخیر و افزایش جمعیت کشور‌، تقاضا برای آب در بخش‌های مختلف نظیر شرب، صنعت و کشاورزی به شدت افزایش یافته است، تاکید کرد: لذا در سیاست گذاری‌های کلان کشور چنین تصمیم گیری شده که بخشی از آب مورد نیاز کشور در بخش شرب و صنعت از طریق نمک زدایی آب دریا تامین شود.

مدیرکل دفتر حفاظت از زیست بوم‌‎های دریایی و سواحل دریایی سازمان محیط ‌زیست، تصریح کرد: حتی استحصال آب شیرین از آب دریا در سال‌های اخیر برای برخی از مناطق شمالی کشور در مجاورت دریای مازندران نیز مورد توجه قرار گرفته است که این موضوع نیازمند مطالعات گسترده و عمیق جهت ارزیابی اثرات زیست محیطی کوتاه و بلند مدت این تاسیسات بر محیط زیست و توان اکولوژیک آن است.

وی با تاکید بر اینکه اراضی‌ ساحلی به عنوان مناطق حساس، نواحی بسیار با ارزش از نظر صنعتی، صیادی، تفریحی و گردشگری و توسعه شهری محسوب می شوند، عنوان کرد: آب‌ شیرین‌ کُن‌های ساحلی جهت تامین نیازهای رو به رشد شهرهای ساحلی، عمدتاً در این مناطق و در نزدیکی مراکز جمعیتی و صنایع بزرگ احداث می‌شوند.

به گفته میرشکار، علی‌رغم اثرات بسیار مثبت آب‌شیرین‌ کن‌ها در توسعه اقتصادی- اجتماعی و بالابردن سطح رفاه و بهداشت ساکنین منطقه، مانند هر صنعت دیگر، این تاسیسات مجموعه‌ای از آثار نامطلوب زیست‌محیطی به همراه خواهند داشت.

وی تاکید کرد: با توجه به موارد ذکر شده و نقش معاونت محیط زیست دریایی سازمان حفاظت محیط زیست در حفظ زیستگاه‌های حساس ساحلی- دریایی کشور به منظور به حداقل رساندن آثار مخرب نمک زدایی از آب دریا بر محیط زیست کشور و دستیابی به اهداف توسعه پایدار‌، طی قراردادی با دانشگاه نوشیروانی بابل تدوین دستور‌العمل انجام مطالعات محیط زیستی آب شیرین کن‌های ساحلی در دستور کار قرار گرفت.

 مدیرکل دفتر حفاظت از زیست بوم‌‎های دریایی و سواحل دریایی سازمان محیط ‌زیست، بیان داشت: هم اکنون دستورالعمل مذکور تهیه شده و در حال نهایی سازی است.