اثرات استراتژی گاز‌های گلخانه‌ای بر صنعت کشتیرانی جهان

به گزارش گروه بین الملل مانا و به نقل از موسسه رده بندی DNV GL نروژ، بزرگترین چالش کشتیرانی در کوتاه مدت سازگاری با قانون جهانی سوخت کم سولفور ۰.۵ درصد در سال ۲۰۲۰ میلادی و در بلند مدت استراتژی گاز‌های گلخانه‌ای مصوب سازمان بین المللی دریانوردی است که هر دو تاثیری تکان دهنده بر مصرف سوخت ناوگان جهان دارد.
بر اساس این گزارش، استراتژی گاز‌های گلخانه‌ای شامل کربن زدایی کشتیرانی در قرن حاضر با هدف کاهش انتشارات ۵۰ درصدی تا سال ۲۰۵۰ میلادی است. افزون بر آن، میانگین تشدیدکننده کربن دی اکسید در هر تن مایل در مقایسه با سال ۲۰۰۸ میلادی ۴۰ و ۷۰ درصد به ترتیب در سال‌های ۲۰۳۰ و ۲۰۵۰ میلادی کاهش می‌یابد.
آیا می‌توان انتظار داشت که اهداف مذکور دست یافتنی باشد؟ اهداف گاز‌های گلخانه‌های سازمان بین المللی دریانوردی نیازمند استفاده از تکنولوژی‌ها و راه حل‌های خاص همراه با قبول سرعت و استفاده از حجم بالای سوخت‌هایی حاوی کربن خنثی است. چنین سوخت‌هایی برای دست یابی به هدف کربن زدایی در صنعت کشتیرانی ضروری است و تا سال‌های ۲۰۵۰ و ۲۱۰۰ به طول می‌انجامد.
با این حال، اگرچه هدف سازمان بین المللی دریانوردی واضح است تغییر آن به قوانین کاربردی همچنان ابهاماتی را با خود به دنبال دارد. برای نیل به اهداف، این استراتژی باید برای هر شناور به صورت اجباری و با تکیه بر اقدامات سیاسی به منظور حمایت از توسعه و اجرای تکنولوژی و بهره مندی از سوخت‌های جدید درنظرگرفته شود.
موسسه رده بندی DNV GL در پیش بینی دریانوردی ۲۰۵۰ خود که در سپتامبر ۲۰۱۸ میلادی منتشر شد یک برنامه بهره مندی از انرژی را در سطح بین الملل با فرض اینکه قوانین و سیسات‌ها یکی از اصول اجتناب ناپذیر و انگیزشی برای کاهش انتشار آلاینده هاست، تدوین کرده است. 
موسسه DNV GL در پیش بینی خود نوشت: پیش بینی می‌کنیم مصرف سوخت در هر تن مایل تا ۳۰ درصد به طور میانگین و به دنبال اقدامات کارآمد در حوزه انرژی مانند توسعه ماشین آلات و بدنه و افت سرعت کاهش یابد. در مجموع میزان استفاده از انرژی در صنعت بین الملل کشتیرانی از ۱۱.۲ EJ در ۲۰۱۷ به اوج خود یعنی ۱۲.۷ EJ در سال ۲۰۳۵ خواهد رسید و سپس در سال ۲۰۳۰ میلادی افت و رسیدن به ۱۱.۱ EJ را تجربه می‌کند. 

سوخت‌های خنثی از کربن کثیف ذخیره بزرگی برای سوخت‌های در دسترس است؛ از سوخت‌های دوزیست و الکتریسته گرفته تا هیدروژن و محلول بخار آمونیاک.

این موسسه معتقد است که نمی تواند اعلام کند کدام یک از سوخت‌ها می‌تواند توسعه و مورد استفاده گسترده تری قرار گیرد. بسیاری از سوخت‌های جایگزین و ویژگی‌های پراکنده آنها، تشخیص بازندگان و برندگان را در این برهه از زمان با چالش همراه می‌سازد.
صنعت کشتیرانی همواره ملزم به مدیریت ریسک‌ها و عدم اطمینان خاطر‌هایی است که سر راهش با آن‌ها مواجه می‌شود. تمام پستی بلندی‌های صنعت کشتیرانی در طول تاریخ نشان می‌دهد این صنعت همواره با تغییرات اساسی مانند کانتینری شدن، استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته در ساخت شناور‌های خود ران روبه رو بوده است.
اما، با نگاهی به ۱۰۰ سال آینده قادر به یافتن شناور‌های خاص خواهیم بود. تغییر اصلی بر سایز شناور‌ها و نوع بار خواهد بود و طراحی و سوخت آن‌ها چندان تغییری نخواهد کرد. حال با درنظرگرفتن توضیحات ارائه شده آیا می‌توان انتظار داشت شناور‌هایی که طی ۱۰ تا ۲۰ سال آینده ساخته می‌شوند، شبیه همان‌هایی باشند که امروزه در آب‌های بین المللی تردد دارند؟