خطوط انرژی، مسیر‌های تجاری، زنجیره‌های تأمین، تعرفه‌ها، شبکه‌های مالی، راه‌آهن، خطوط کشتیرانی و حتی قرارداد‌های فضایی، همگی جزو خط مقدم جدید در قدرت جهانی هستند. به باور کارشناسان، قوانین نظم بین‌المللی در حال از هم پاشیدن هستند و آنچه در پی آن می‌آید، رقابتی بی‌قاعده برای برتری است. جنگ‌ اوکراین و غزه، تنش در تایوان، قبرس، گرینلند و کانال پاناما، همه نشانه‌هایی از این جنگ بزرگتر بر سر مسیر‌ها و کریدور‌های تجاری هستند که هر یک نشان دهنده تلاشی برای تسلط بر جریان انرژی، کالا و سرمایه است. غرب آسیا، مثل همیشه، در صدر این روند قرار دارد. تصادفی نیست که نخستین سفر خارجی دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، به خلیج فارس بود. این سفر در سال ۲۰۲۵، نزدیک به ۳.۲ تریلیون دلار قرارداد به همراه داشت و از تقابل واشنگتن با طرح کمربند و جاده چین (BRI) پرده برداشت.

کانال سوئز یکی از مهمترین آبراه‌های حیاتی برای تجارت جهانی است که به طور قابل توجهی بر مسیر‌های تجارت بین المللی و پویایی اقتصادی تأثیر می‌گذارد. این آبراه مصنوعی که دریای مدیترانه را به دریای سرخ متصل می‌کند، فاصله دریایی بین اروپا و آسیا را هزاران کیلومتر و در نتیجه زمان سفر و هزینه حمل‌و‌نقل را کاهش می‌دهد. از زمان تکمیل آن در سال ۱۸۶۹، این کانال نقطه کانونی استراتژی‌های ژئوپلیتیکی و اقتصادی بوده و بر امور منطقه‌ای و جهانی تأثیر می‌گذارد. بازتاب اهمیت کانال سوئز از طریق داده‌های تردد و تناژ آن که نشان دهنده نقش اصلی آن در تسهیل تجارت جهانی بوده، قابل درک است.

پیش‌بینی می‌شود مالکان شناور‌های حمل فله در نخستین ماه سال ۲۰۲۱ میلادی، شاهد اُفت ملایم نرخ‌های چاتری باشند.

کمبود کانتینر‌های ۴۰ فوتی منجر به افزایش نرخ‌های کرایۀ حمل در مسیر‌های تجاری رفت شده است.

به دلیل شیوع ویروس کرونا، میانگین ظرفیت هفتگی تناژ فعال در مسیر تجاری اروپا-آمریکای شمالی روند نزولی ۴.۸ درصدی را در ماه جولای ۲۰۲۰ نسبت به مدت مشابه سال گذشته به نمایش گذاشت.

حمل و نقل دریایی در سال ۲۰۱۸ تنها رشد ۲.۷ درصدی را تجربه کرد و انتظار می‌رود در سال جاری این رقم ۲.۶ درصد باشد.