مهدی شیرخانی در گفتگو با خبرنگار مانا با اشاره به برگزاری نخستین رویداد آموزشی ترویجی فرصتهای برندینگ سبز ویژه شهرها و مقاصد گردشگری دریایی، ساحلی و تالابی کشور از انتخاب بندر خمیر به عنوان گزینه پایلوت در این خصوص خبر داد.
مسئول میز ملی گردشگری دریایی، ساحلی و تالابی کشور، ادامه داد: برگزاری این رویداد آموزشی که در هفته گردشگری شاهد برگزاری آن بودیم باعث شد تا زمینه ساز معرفی بندر خمیر به عنوان اولین شهر سبز دریایی، ساحلی و تالابی در خاورمیانه شود.
وی خاطرنشان ساخت: با توجه به شرایط ویژه اقلیمی در بندر خمیر این امکان برای این شهر فراهم شد تا با به دست آوردن فرصت برندینگ سبز، فرصت حضور بیشتر در بازار بینالمللی گردشگری را از طریق بهره گیری از مزایای این برندیگ پیدا کند.
شیرخانی با اشاره به اینکه شهرهای تالابی شاخصههایی دارند که از سوی کنوانسیون بینالمللی رامسر ارائه میشود، گفت: شاخصه برندینگ سبز، عنوان تشویقی است که کنوانسیون جهانی رامسر به شهرهایی که روابط خودشان را با تالابهای همجوار به خوبی حفظ و سازگار میکنند، اعطا میشود.
وی با اشاره به اینکه جنگلهای حرای تالاب خورخوران بندر خمیر، بزرگترین جنگل دریایی در خاورمیانه است و از این نظر بسیار مورد اهمیت قرار دارد، اذعان داشت: قصد داریم بندر خمیر را به عنوان نمونه الگویی از شهر دارای برندینگ سبز به عنوان مقصد گردشگری دریایی، ساحلی و تالابی ایران به جهانیان معرفی کنیم.
به گفته مسئول میز ملی گردشگری دریایی، ساحلی و تالابی کشور، دوره آموزشی ترویجی فرصتهای برندینگ سبز ویژه شهرها و مقاصد گردشگری دریایی، ساحلی و تالابی کشور با همکاری مؤسسه آموزش گردشگری مشق آفرینش و با همکاری میز ملی گردشگری دریایی، ساحلی و تالابی ویژه بندر خمیر در هفته گردشگری برگزار شد.
تالاب بینالمللی خورخوران و جنگلهای حرا یا مانگرو یکی از مهمترین جاذبههای گردشگری هرمزگان و بندر زیبای خمیر است. این تالاب و جنگلهای حرا به حدی به لحاظ زیستمحیطی اهمیت دارند که تحت عنوان ذخیرهگاه زیست کره زمین به ثبت جهانی رسیدهاند و از آنها با دقت بالایی نگهداری میشود. جنگلهای حرا هرمزگان در چند نقطه از استان وجود دارند. یکی از شناخته شدهترین آنها، حرای قشم است؛ اما حرای تالاب خورخوران بندر خمیر، بزرگترین جنگل دریایی در خاورمیانه است و از این نظر بسیار مورد اهمیت است.
این تالاب نخست در سال ۱۳۵۱ با نام منطقه حفاظت شده حرا تحت حفاظت قرار گرفت. سپس در سال ۱۳۵۴ عنوان پارک ملی را به خود اختصاص داد و در سال ۱۹۷۶ میلادی به شبکه جهانی انسان و کره مسکون (MAB/UNESCO) پیوست.