قانون MRV چه می گوید؟
پس از تدوین کنوانسیون دریایی مارپول (MARPOL)، قانون MRV با هدف کنترل انتشار دی اکسید کربن توسط اتحادیه اروپا در سال 2015 تدوین و از آغاز ژانویه 2018 اجرایی شد. اگر چه هدف مارپول و این قانون یکی است اما کشتی هایی که مشمول این قانون می شوند ملزم به ارائه مدارک و مستندات مجزایی هستند.
کد خبر: ۸۲۶۵۲
قانون نظارت، گزارش و اخذ تاییدیه معروف به MRV اروپا ( MANI MONITORING، REPORTING،VERIFICATION ) که از ژانویه 2015 اجرایی شده است در اول ژانویه 2018 اولین دوره گزارش‌گیری خود را سپری کرد. شرکت‌هایی که کشتی‌های عملیاتی آن‌ها بیش از پنج هزار تن ناخالص باشد و به جابه جایی مسافر یا کالا با مقاصد تجاری از یا به بنادر اروپایی تردد کنند، فارغ از نوع پرچم کشتی، موظف شدند که از 31 اوت 2017 برنامه‌های بازبینی خود را به یک مقام مرجع معتبر ارائه کنند.
قانون MRV برای کشتی‌های ورودی به بنادر اروپا یا خروجی از آن‌ها، الزامات مورد نیاز برای نظارت، گزارش‌گیری و ارائه تأییدیه انتشار گاز کربن دی‌اکسید را مشخص می‌کند. این قانون بخشی از تلاش اتحادیه اروپا برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای است.
اگرچه قانون MRV و طرح جمع‌آوری داده IMO موسوم به DCS تحت قانون 22A از نسخه ششم مارپول (MARPOL) تدوین شده و هر دوی این قوانین در زمینه اخذ اطلاعات سوخت مصرفی کشتی برای ثبت میزان انتشار کربن توسط کشتی است، اما این دو قانون برنامه گزارش گیری کاملاً مجزایی دارند و اپراتورهای کشتی ناچار باید دو برنامه گزارش‌دهی مجزا برای این دو قانون مشابه داشته باشند.
در قانون MRV تنها بنادری که در آن ها بارگیری و باراندازی کالا یا سوار و پیاده کردن مسافر صورت می‌گیرد، برای اجرای این قانون ملاک قرار می‌گیرند. در نتیجه تمام کشتی‌هایی که به منظورهای دیگر همچون پیاده و سوار کردن خدمه، سوخت گیری، تعمیرات یا تأمین سوخت در بنادر توقف می‌کنند مشمول این قانون نمی‌شوند. علاوه بر این همان‌گونه که مطرح شد تنها کشتی‌های تجاری باری و مسافربری ملزم به اجرای این قانون هستند و شناورهای خدماتی، یدک‌کش‌ها، ناوهای نظامی، سوخت رسان‌ها و کشتی‌های صیادی در این حیطه نمی‌گنجند.
به این ترتیب، شرکت‌های مالک کشتی با شروطی که در بالا ذکر شد، چنانچه مشمول قانون MRV قرار گیرند باید الزامات مربوط به نظارت و گزارش‌گیری را جهت اخذ تأییدیه از مقامات بندری انجام دهند.
قانون MRV برای کشتی‌های ورودی به بنادر اروپا یا خروجی از آن‌ها، الزامات مورد نیاز برای نظارت، گزارش‌گیری و ارائه تأییدیه انتشار گاز کربن دی‌اکسید را مشخص می‌کند. این قانون بخشی از تلاش اتحادیه اروپا برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای است.
اگرچه قانون MRV و طرح جمع‌آوری داده IMO موسوم به DCS تحت قانون 22A از نسخه ششم مارپول (MARPOL) تدوین شده و هر دوی این قوانین در زمینه اخذ اطلاعات سوخت مصرفی کشتی برای ثبت میزان انتشار کربن توسط کشتی است، اما این دو قانون برنامه گزارش گیری کاملاً مجزایی دارند و اپراتورهای کشتی ناچار باید دو برنامه گزارش‌دهی مجزا برای این دو قانون مشابه داشته باشند.
در قانون MRV تنها بنادری که در آن ها بارگیری و باراندازی کالا یا سوار و پیاده کردن مسافر صورت می‌گیرد، برای اجرای این قانون ملاک قرار می‌گیرند. در نتیجه تمام کشتی‌هایی که به منظورهای دیگر همچون پیاده و سوار کردن خدمه، سوخت گیری، تعمیرات یا تأمین سوخت در بنادر توقف می‌کنند مشمول این قانون نمی‌شوند. علاوه بر این همان‌گونه که مطرح شد تنها کشتی‌های تجاری باری و مسافربری ملزم به اجرای این قانون هستند و شناورهای خدماتی، یدک‌کش‌ها، ناوهای نظامی، سوخت رسان‌ها و کشتی‌های صیادی در این حیطه نمی‌گنجند.
به این ترتیب، شرکت‌های مالک کشتی با شروطی که در بالا ذکر شد، چنانچه مشمول قانون MRV قرار گیرند باید الزامات مربوط به نظارت و گزارش‌گیری را جهت اخذ تأییدیه از مقامات بندری انجام دهند.