به گزارش گروه بین الملل مانا، با نزدیک شدن به پایان سال 2018 پیشبینیهایی از آینده در فضای کسبوکار کشتیرانی طنین انداز میشود که قابل توجه و تأمل است.
داغترین موضوع این روزها LNG است که با توجه به گزارش سه ماهه سوم سال 2018 نرخ کرایهاش به 200 هزار دلار رسیده است. با نگاهی به لیست سفارشات ساخت در سطح جهان و مدت زمان بیشتری که صرف ساخت LNGبرها میشود، حداقل 18 ماه طول میکشد که عرضه این نوع شناورها کفه تقاضا را بالا بکشد.
خیلی از کارشناسان فعال در صنعت کشتیرانی می گویند، این اولین بار است که تقاضای LNGبرها از عرضه کشتیهای جدیدی که از یاردهای کشتیسازی بیرون میآیند، پیشی میگیرد که عمدتاً به علت تحرکات خارج از آمریکا است. پیش از این، همواره کشتیها وارد خط سرویسدهی میشدند و با معضل تأخیر خطوط تولیدی پالایشگاهها مواجه بودند. علاوه بر این، رشد تقاضای چین و آسیا بهطور ویژه بهتر از حتی خوشبینانهترین پیشبینیها بوده است.
در بخش فله خشک در طول سال 2019 بهبود اندکی پیشبینی میشود اما با توجه به سطوح پایداری که این بخش از صنعت کشتیرانی قرار دارد، نمیتوان انتظار بهبود چشمگیری را در سال آینده داشت. هر گونه بهبود بیشتری، مالکان کشتی را به سمت سفارشات بیشتر سوق میدهد که مطلوب بازار نیست.
در عین حال، در بخش تانکر، فرآوردههای نفتی که همچنان در شرایط بدی هستند، در سال آتی به سطوح قابل کنترلی خواهند رسید و شرایط بد پایان مییابد. تانکرهای حمل نفت خام نیز در سال 2019 در شرایط پر تلاطم صنعت نفت دست و پا خواهند زد. VLCCها که در چهارماهه نخست سال 2018 بدترین شرایط را داشتند، اکنون در موقعیت خوبی قرار گرفتهاند. تحریمها به افزایش نرخهای کرایه حمل کمک خواهد کرد و در سه ماهه اول سال 2019 با توجه به سرعت پایین تحویل کشتیهای نوساز، بهبود خوبی در این مدت در بخش تانکرهای حمل نفت خام رخ خواهد داد.
در بخش کانتینری، پیشبینی میشود بهبود حاصل عدد کوچکی بین نرخ رشد تجارت و رشد GDP باشد. برخی از کارشناسان بر این باورند، جنگ تعرفهها در سال 2019 پایان مییابد اما در گذشته ثابت شده است که همواره مرافعههای این چنینی به نفع صنعت کشتیرانی بوده است. هماکنون افزایش تن-مایل در تجارت خیلی از کالاها به ویژه دانههای روغنی به وضوح به چشم میخورد. هرگونه درگیری و تنش سیاسی اثر مثبتی بر مجموع صنعت کشتیرانی جهانی خواهد داشت.
از بحث سال 2019 که بگذریم، بحث قانون 2020 بسیار حائز اهمیت است. موضوع قانون محدودیت انتشار سولفور و مدیریت آب توازن از مسائلی است که نمیتوان به سادگی از کنارشان عبور کرد. سازمانهای کشتیرانی نتوانستهاند آنگونه که باید و شاید بسترهای مناسب را برای اجرایی شدن این قوانین محقق کنند. مقامات این صنعت از IMO خواستهاند که پیش از وضع چنین قوانینی بسترهای لازم را در پالایشگاهها و صنایع وابسته فراهم سازد.
از سوی دیگر کنترل و بازرسی بنادر نیز کشتیهایی را جریمه و بازرسی میکند که پیشتر از یک بندر دیگر سوخت غیرمجاز را سوختگیری کردهاند پس برای جلوگیری از موارد این چنینی بهتر است جایگاههای سوختگیری کنترل شوند نه استفاده کننده نهایی که کشتیها هستند.
اسکرابرها هم شاید در کوتاه مدت پاسخگوی نیاز برخی از شرکتها باشد اما در بلند مدت خودشان بیش از پیش آلاینده خواهند بود و قطعا در رقابت با راهکارهایی چون سوخت کم سولفور و کاهش سرعت کشتیها در آینده حرفی برای گفتن نخواهند داشت.